Moja córka ma dwadzieścia siedem lat, ale mentalnie ma tylko sześć. Jest miłą, kochającą i ufną osobą, która zawsze ma uśmiech na twarzy. Ale po traumatycznym wydarzeniu, które miało miejsce kilka lat temu, przestała się uśmiechać i nie miała ochoty cieszyć się życiem. Miała koszmary i ciągle płakała. Ta niegdyś żywiołowa, jasnooka dziewczyna odeszła. Jak można sobie wyobrazić, matce bardzo trudno było na to patrzeć.

Próbowałem wszystkiego, co przyszło mi do głowy, by jej pomóc. Rozmawialiśmy z profesjonalnymi terapeutami i naszym lekarzem rodzinnym, ale jej stan tylko się pogarszał. Koszmary zaczęły się powtarzać każdej nocy i były coraz bardziej intensywne. Budziła się krzycząc: "Mamusiu, przestań!". Moje serce pękało za każdym razem, gdy to się działo. Moja wyjątkowa mała dziewczynka cierpiała, a ja nie mogłam nic zrobić, by jej pomóc.

Pewnego dnia terapeuta podał mi numer Angélicy Amaral i powiedział, że jest to inny rodzaj terapii o nazwie The Emotion Code. Zadzwoniłem do Angélicy i umówiłem się na spotkanie dla mnie i mojej córki. Po kilku pierwszych sesjach zaczęłam dostrzegać niewielkie zmiany. Zaczęła trochę lepiej spać, zaczęła więcej rozmawiać z innymi i ponownie zaczęła wchodzić w interakcje z członkami rodziny.

Pewnego dnia usłyszałem głośny hałas dochodzący z drugiego pokoju. Pobiegłam zobaczyć, co się dzieje, a kiedy weszłam do środka, zastałam moją córkę turlającą się po podłodze ze śmiechu tak mocno, że jednocześnie płakała. W tym momencie zdałam sobie sprawę, że jestem świadkiem cudu! Nie słyszałam śmiechu mojej córki od trzech lat! To był najpiękniejszy dźwięk.

Zaczęłam płakać, a moja córka zapytała: "Dlaczego płaczesz, mamusiu?". Odpowiedziałam jej: "Tak się cieszę!". W jej oczach znów pojawił się błysk. To było tak, jakby znów zapaliło się dla niej światło. To był jeden z najwspanialszych momentów w moim życiu.

Od tego czasu zaobserwowałem inne postępy: moja mała dziewczynka nie jest już na siebie zła, lepiej dba o siebie i swoje rzeczy osobiste, jest w stanie rozmawiać z ludźmi, których nie zna, ma lepsze nawyki żywieniowe i schudła czterdzieści jeden kilogramów. Pewnego dnia była również w stanie grać w łapanego z rodziną i przyjaciółmi przez około dwadzieścia minut. Nigdy wcześniej nie była w stanie złapać piłki i wszyscy byli zdumieni tym, jak udało jej się to zrobić obiema rękami, nie tracąc żadnej!

Dziękuję,
T.

Ta opinia została pierwotnie opublikowana w Angélica Amaral's Practitioner Spotlight.

Przeczytaj teraz cały spotlight!